De TV meldt dat er veel ouderen in het ziekenhuis liggen, voor € 800 per dag, terwijl ze zover genezen zijn dat ze naar huis zouden kunnen. Maar ze leven alleen in een huis en daar is niemand die voor ze wil zorgen. Geen kinderen, geen broers of zusters, geen partner, ze zijn vaak weduwe of weduwnaar. Zij leven onopgemerkt, zelfs zo zeer dat het niemand opvalt als ze ziek worden, vallen of erger. Het aantal overleden ouderen die weken in hun huis liggen, zonder dat iemand het merkt of ze mist, is legio.
De samenleving individualiseert, ieder voor zich is het motto.
Deze situatie is ook een prima gelegenheid voor criminelen. Ik las in ‘Die Zeit’ een verslag van een proces waarin de moordenaar uiteindelijk voor de rechter kwam. De man was vagelijk bekend met het slachtoffer, die een pensioen genoot van €2000 per maand. De crimineel heeft de oude man vermoord en zijn handtekening vervalst op een opdracht aan de bank om het saldo van de rekening na betaling van de vaste lasten maandelijks op zijn eigen rekening over te maken. Zo af en toe ging hij naar de woning om de gordijnen open of dicht te doen of een lampje aan of uit te doen.
Tien jaar heeft het geduurd voordat een buurman, die een vreemde lucht meende te ruiken de politie zo ver kreeg het huis met geweld binnen te gaan. Binnen vond men het lijk van de oude man, in stukken gezaagd en in plastic zakken in de diepvriezer gelegd.
De buren zeiden desgevraagd dat het huis erg stil was en dat ze de oude man nooit meer zagen, maar ja het was hun zaak niet, ze kenden de man nauwelijks.
De dader was via de bankrekening snel gevonden. Aan zijn huis was een brievenbus met de naam van de oude man, onze crimineel liet ook de post doorsturen. Daarnaast was er nog een brievenbus van een vrouw waarvan bleek, dat al veertien jaar het saldo van haar rekening maandelijks overgeschreven werd naar de crimineel. Na het forceren van de deur van haar woning bleek de bewoonster niet te vinden. De buren zeiden het wel vreemd te hebben gevonden dat je in het huis nooit iemand zag, maar niemand had haar gekend of gemist en het was ook hun zaak niet. Ten tijde van het proces was de vrouw of haar lijk nog steeds niet gevonden, onze crimineel gaf geen antwoord op vragen wel wetende dat je iemand niet kunt veroordelen voor moord als er geen lijk is.
Bij navraag lieten de pensioenfondsen weten dat er vroeger iedere twee jaar een gelegaliseerd bewijs van leven moest worden ingeleverd, maar dat die methode veel te kostbaar bleek en dus al lang geleden was afgeschaft.
De woningcorporatie zei dat de huur altijd op tijd betaald was en dat er geen klachten waren geweest over het onderhoud. De directie wees erop dat de corporatie geen toegang had tot verhuurde woningen tenzij op verzoek van of met toestemming van de huurder en dat zoiets zich niet had voorgedaan.
Het ziekenfonds zei dat zij de behandelingen van individuele patiënten niet onderzocht tenzij er verdenking was van bedrog, en dat was hier niet het geval, beide slachtoffers hadden niets geclaimd en trouw de premie betaald.
De politie zei dat er geen klachten waren ingediend en geen vermissingen opgegeven. Dat het forceren van de deur van de woning van de oude man omdat de buurman iets dacht te ruiken op de grens lag van wat is toegestaan.
Mevrouw Tegendraedt en ik voelden ons beschaamd na het lezen van dit verhaal, het zou hier ook zo maar kunnen gebeuren. Wij hebben de oude man die een paar huizen verderop alleen woont en ons altijd vriendelijk groet hoewel wij niet weten hoe hij heet, uitgenodigd voor een bezoek en een glas wijn.
Johannes Tegendraedt