De meest bekende schrijver over de groei van de wereldbevolking is Malthus, die rond 1800 zijn beroemde boek The Principle of Population schreef. Hij maakt zich ernstige zorgen over de groei van de wereldbevolking, die in die tijd geschat werd op 1000 miljoen zielen.
De groei van de bevolking is exponentiëel, de groei van de voedselproductie is lineair en dus zijn er catastrofale hongersnoden op komst. Zijn voorspellingen zijn niet uitgekomen. Er is wel honger in de wereld, maar er is genoeg voedsel, de hongerlijders hebben niet genoeg geld om het voedsel te kopen.
In de tijd van Malthus is de groei nog te overzien, 500 miljoen in honderd jaar. Nu zijn we bij 200 000 extra zielen per dag, omgerekend meer dan 7 miljard voor de komende honderd jaar.
De Club van Rome, een samenwerking van enkele tientallen wetenschappers die in Rome vergaderen, waarschuwden in 1972, als we zo blijven groeien als we nu doen, stevenen we af op een ramp veroorzaakt door honger, uitputting van grondstoffen en vervuiling van het milieu. Als de huidige voorstanders van milieumaatregelen hun zin krijgen zal de uitputting van de fossiele brandstoffen ook niet optreden, veel blijft dan ongebruikt onder het oppervlak van de aarde.
Ik geloof dat niet, de prijs van fossiele energie is zoveel lager dan de prijs van zon, wind en andere alternatieven, dat de overgang langzaam zal zijn en ook nog geremd doordat landen die niet meedoen wel meedelen in het effect.
Daarom is het onverstandig voor een klein land zoals Nederland voorop te willen lopen, dat resulteert op wereldklimaatniveau nauwelijks effect en is heel duur. Geld dat we beter zouden kunnen gebruiken voor de verdere ontwikkeling van de thorium kernreactor, die het grote voordeel heeft, voor veel landen een nadeel, dat hij geen plutonium, lees kernbommen maakt. Hoogwaardig werk voor ontwikkelde landen zoals Nederland.
Dat lost het probleem van de bevolkingsgroei niet op, de 200 000 zielen per dag willen allemaal elektriciteit. Als we hun behoefte nu eens stellen op 2,5 kW per persoon dan hebben we 500 MW extra voor hen nodig of wel een nieuwe grote kerncentrale om de andere dag of in windmolens van 3 MW met een efficiency van 33 %, vijfhonderd nieuwe molens iedere dag.
Kortom als we de groei van de bevolking niet kunnen verhinderen blijft het dweilen met de kraan open. De Club van Rome zegt hierover: we moeten naar maximaal 2 kinderen per vrouw door voorbehoedsmiddelen beschikbaar te maken ook voor vrouwen in arme landen, alles vrijwillig natuurlijk.
In China is het geprobeerd, een verbod om meer dan één kind per vrouw te hebben. De maatregel was uiterst impopulair, in een land waar kinderen moeten meetekenen als je een hypotheek op je huis wilt, geen kinderen, geen hypotheek. Bovendien werden er alleen jongens geboren, die hebben geen bruidschat nodig.
Mijn voorstel is veel eenvoudiger, bij de geboorte van het tweede kind wordt bij iedere vrouw de eileider doorgeknipt, een kleine onschuldige operatie, uiterst effectief, en veel veiliger dan vijfentwintig jaar hormoonpillen slikken.
Dit soort verplichte operaties is in de meeste milieus onbespreekbaar. Als de arme landen tot welvaart komen gaat het geboorteoverschot vanzelf omlaag heet het. Het idee is dat er met meer welvaart ook beter onderwijs komt, speciaal voor vrouwen. Het zou kunnen zijn, maar zeker is het niet, in ieder geval heeft het een heel lange adem. Regeerders in armoelanden hebben vaak meer belangstelling voor een tweede huis in Miami dan in onderwijs voor vrouwen.
Voorlopig moeten we dus maar tevreden zijn als we met milieumaatregelen de groei van de vervuiling kunnen verhinderen. Ik ga mijn comfortabele 15 jaar oude auto met een drie liter dieselmotor met een maximum vermogen van 160 KW niet naar de schroothoop brengen. Desnoods moet er maar een beetje ureum in de gasolie, zodat de boeren kunnen doorgaan met mesten met stikstofverbindingen en het ventileren van ammoniak uit de stallen.