De Britten hebben zich in een referendum uitgesproken voor Brexit, dat is uittreding uit de Europese Unie. Ik ben niet blij met die uitspraak. Te meer omdat de uitspraak komt zonder dat er behoorlijke voorlichting voor de kiezer is geweest over de consequenties van een Brexit. Sterker nog niemand wist en weet bijna twee jaar later wat de consequenties zullen zijn.
De bekende voorbeelden zijn zeker niet aantrekkelijk voor het Verenigd Koninkrijk. De Noren bijvoorbeeld doen wel mee in de EER, de Europese Economische Ruimte, de vroegere vrijhandelszone, maar zijn geen lid van de unie. Zij betalen wel mee aan het budget maar nemen geen deel aan het bestuur en de baantjes. ‘pay but no say’ wordt er gezegd.
Ook het Zwitserse model lijkt voor hen onaantrekkelijk, de Zwitsers zijn geen lid van de Unie, ook niet van de EER, maar doen alleen mee met het akkoord van Schengen, het opheffen van de paspoort controle aan de grens.
Nu zitten we met een situatie dat er weinig uitzicht is op een samenlevingsakkoord tussen de EU en het Verenigd Koninkrijk. In Brussel krijgen de Engelsen een ‘cold shoulder’, ze moeten niet denken hier de krenten uit de pap te kunnen eten. Je kon het zien aankomen toen de Engelsen niet meededen met de Euro, een beslissing gedragen door mensen die het Britse Pond veel belangrijker vonden dan de Euro, die in het verleden leven en denken dat het VK nog steeds een wereldmacht is die beslist wat er gebeurt.
Eigenlijk zijn er maar twee issues, het vrije personenverkeer binnen de unie en de bijdrage aan het budget van het waterhoofd in Brussel.
Het personenverkeer knelt op twee punten: De lidstaten kunnen het niet eens worden over wetgeving, die zou verhinderen dat het VK en andere landen, overstroomd worden door vluchtelingen uit andere werelddelen, die aanspraak maken op de Engelse uitkeringen en dat Poolse chauffeurs, die voor minder loon willen werken dan wat hun Engelse collega’s gewend zijn, de Engelsen uit hun job drukken.
Daarnaast vinden zij de Engelse bijdrage aan het budget van de EU te hoog. De Engelsen zijn trouwens niet de enigen, die vinden, dat het Europarlement, dat nauwelijks bevoegdheden heeft, wel wat kleiner kan en dat ambtenaren, die zich bezig houden met het gelijk trekken voor de gehele unie van het maximum toegestane vermogen van stofzuigers, wel gemist kunnen worden.
Ik kan mij voorstellen dat een ‘beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald’ de voorkeur verdient en niet ondemocratisch hoeft te zijn. Van binnen uit hervormen zou mogelijk moeten zijn, niemand zit op een vluchtelingen stroom te wachten. Natuurlijk moet het Europarlement meer bevoegdheden krijgen en moeten we één munt, één leger, en één werktaal hebben. Om de Engelsen te paaien zou dat laatste Engels kunnen zijn.
Waarom ben ik zo voor Europa? Sinds de Europese nationale staten bestaan, hebben we elkaar bevochten. Altijd was de reden: wie is de baas in Europa en altijd waren de Engelsen van de partij. Nu hebben we al 75 jaar vrede, niemand is de baas, we regelen onze zaken gezamenlijk en we zijn op weg naar de Verenigde Staten van Europa. Een Brexit zet die ontwikkeling minstens 50 jaar terug. Gelukkig heeft Wilders het momenteel te druk met het bestrijden van de islam in Europa, over een Nexit hoor je hem niet meer zo vaak. Volgens mij begrijpt hij zelf de consequenties niet, laat staan, dat de mensen die bij een referendum voor Nexit zouden stemmen, de consequenties zouden kunnen overzien.
Wie de verwoestingen ziet in het Midden-Oosten kan zich een voorstelling maken van de volgende Europese oorlog. En laten wij ons geen illusies maken: met de terugkeer van het nationaal egoïsme van de Europese staten, komt ook de oorlog weer in zicht als middel om voordelen binnen te halen.
Johannes Tegendraedt