Uren, dagen, maanden, jaren,
Vlieden als een schaduw heen.
Ach wij vinden waar wij staren,
Niets bestendigs hier beneên.
Op de weg, die wij betreden,
Staat geen voetstap die beklijft.
Al het heden wordt verleden,
Schoon het ons toegerekend blijft.
Rynvisch Feith, die de tekst van dit lied maakte in 1807, was geen dominee dichter, zoals veel dichters in de achttiende en negentiende eeuw, maar belastinggaarder in Utrecht, destijds een lucratieve business.
Mijnheer Tegendraedt, hoor ik u denken, U bent in de war, het is geen oudjaar.
Dat is waar, maar een terugblik kan ook op andere tijden zinnig zijn; een verjaardag, een overlijden en zoals hier het verschijnen van mijn honderdste column.
Vroeger liet je als schrijver bij deze gelegenheid een boekje uitkomen met alle columns erin zodat ze nog eens herlezen konden worden. Dat is nu niet zinnig meer, er worden te weinig gedrukte boeken verkocht.
Maar als u een e-mail stuurt met als onderwerp ‘zendt columns’ naar tegendraedt@gmail.com dan krijgt u de 100 columns, digitaal, gratis toegestuurd, zowel in het universele PDF-formaat als in het ePub-formaat voor uw e-boeklezer. U mag ze ook rustig doorsturen naar vrienden, die Johannes Tegendraedt niet kennen.
Iets meer dan vier jaar probeer ik actuele of interessante onderwerpen onder uw aandacht te brengen, uw belangstelling te veroveren door ze vanuit een tegendraedts gezichtpunt te benaderen. Ik maak ook wel eens iemand belachelijk hoewel om met Wim Kan te spreken. veel ‘bekende persoonlijkheden’ dat tegenwoordig liever zelf doen.
Uw informatie is oppervlakkiger geworden. Kwaliteitskranten krimpen jaar na jaar en TV programma’s, die de bedoeling hadden u achtergrond informatie en analyses te verstrekken, zijn onder de druk van het kijkdichtheidcriterium verworden tot relletjeschoppers. Ik probeer vaak steels wat informatie in mijn columns te stoppen, heel voorzichtig, om uw aandacht niet te verliezen. Want lieve lezer velen van u zijn zelf oppervlakkiger geworden.
De grote voorstanders van het kijkdichtheidcriterium zijn de reclamebureaus, de slachtoffers zitten in de steeds dunner wordende laag van mensen die zich geen mening willen laten opdringen maar die het ‘waarom en hoe’ willen weten en die zich dan zelf een mening willen vormen. Door de geweldige hoeveelheid nep informatie, mensen die elkaar napraten, mensen die denken dat iedereen wil weten waar ze zijn en met wie ze slapen, wordt het steeds moeilijker echte informatie tussen de rommel te vinden.
Een verhaal in een bundel moest vroeger ca. 10 000 woorden tellen een novelle meer dan 50 000. Een kort verhaal telde 3000 woorden en een kolom in de krant 1000. De kolom heet nu column, ik schrijf ze voor u en ze tellen nog maar 600 woorden.
Het meest houdt u van ‘one liners’, uitspraken van mensen, die in een paar pakkende woorden een ingewikkeld probleem simpeler laten lijken dan het is.
Toch stel ik uw mening en suggesties op prijs. U kunt naar het bovenstaande mailadres ook commentaar en suggesties sturen.
Mijnheer Tegendraedt wat vindt u van het ‘Poetin pesten’ of ‘wat is de tegendraedtse visie op de bevende aarde in Groningen’. Ik ga u niet antwoorden, maar ik beloof u dat ik alles zal lezen en misschien vindt u wat terug in mijn columns.
Dit gezegd zijnde, ga ik met mevrouw Tegendraedt, die mij altijd heeft geadviseerd over dat wat u interessant zou kunnen vinden, een glas wijn drinken om de honderdste te vieren.
Niet echter dan nadat ik een dank je wel heb gegeven aan de uitgever en medewerkers van de redactie van het Hallo weekblad die mij honderd keer hebben geredigeerd en laten drukken.
Johannes Tegendraedt