Toen direct na de tweede Wereldoorlog de bikini werd geïntroduceerd, genaamd naar de atol in de Indische oceaan waar de atoombom werd getest, was de bikini niet direct een groot succes. Immoreel, was de kwalificatie van het Vaticaan, dat ook nu nog niet bekend staat om zijn vooruitstrevende ideeën.
Het duurde tot de jaren zeventig voordat de bikini op grote schaal geaccepteerd werd, met de emancipatie van de vrouw, gingen de kleren verder uit. Die laatste ontwikkeling heeft zich doorgezet. Een vrouw die wil opvallen is nu op het strand alleen gehuld in broekje met string, touwtje, aan de achterkant van het broekje zodat niet alleen de borsten maar ook de billen onbedekt blijven.
Vorig jaar maakte ik een strandwandeling met mijn nichtje, wij beiden gehuld in pootjebaad tenue, alleen de sokken en schoenen ontbraken. Haar kritiek was niet mals. Het waren vooral de middelbare dames die zich tot op een schaamlapje geheel hadden onthuld. Mijn nichtje vond de tentoonstelling van hangtieten, vetrollen en dikke billen onsmakelijk.
Ik ben het met haar eens. Ik draag zelf in het openbaar geen korte broek meer omdat mijn benen met het stijgen van de leeftijd dunner zijn geworden, mijn buik daarentegen zichtbaar is opgezwollen, geen fraaie combinatie.
Mijn nichtje is twintig en slank en zou er in string prima uitzien. Ze draagt echter een heel degelijke onopvallende bikini. Oom Johannes, ik houd er niet van mannen naar me te zien kijken alsof ze van plan zijn me eens flink te pakken en nagefloten worden vind ik vreselijk, zegt ze.
Ik heb toch wel begrip voor de middelbare dames in string. Ik vind het heerlijk de wind langs de huid van mijn naakte lichaam te voelen, het naakt zijn geeft een bevrijdend gevoel. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik privé buiten naakt kan zijn zonder dat iemand mij ziet. Niet iedereen heeft die mogelijkheid. Ik kan mij voorstellen dat, als je enige hints aan de bovengenoemde dames zou geven, het antwoord zou zijn: als je me niet wil zien goser, dan kijk je toch de andere kant uit!
Het gezamenlijk naakt zijn zoals de nudisten verenigingen sinds de jaren van de vorige eeuw propageren heeft een ideële grondslag. De hele dag elkaars geslachtsorganen kunnen zien haalt de spanning en de competitie uit het samenzijn. Geen wonder dat de leden van de verenigingen, die in het begin achter hoge hekken naakt liepen, om niet van openbare schending van fatsoen te worden beschuldigd, vooral gezocht moesten worden in kringen van vegetariërs en de leden van de blauwe knoop, zoals de anti alcohol beweging werd genoemd.
Het openbare naakt is, behalve op daarvoor aangewezen plekken zoals het naaktstrand, in de meeste Europese landen nog steeds verboden. Het minieme stukje stof van de string is nu blijkbaar genoeg om de zorgen over de openbare orde te bezweren. Het mannelijke equivalent van het string broekje bestaat ook, maar wordt weinig gedragen. Ik denk dat het de reputatie van homofielenbroek heeft gekregen en dat niet homofiele mannen, de overgrote meerderheid, niet voor homo wil worden aangezien.
Ik heb één keer het naaktstrand bezocht. Erg veel mannen, weinig vrouwen. Allemaal mannen die komen om gratis naar naakte vrouwen te kunnen kijken, zou je kunnen denken. Echter, ik had duidelijk de indruk dat de mannen voornamelijk naar elkaar keken, en de sfeer lijkt helemaal niet op dat wat de idealisten van de nudisten verenigingen voor ogen stond.
Dan de Club Mediterranée. Daar mag alles. Maar de dochter van een vriend van me is van de Club met een heel vervelende geslachtsziekte thuis gekomen.
Nee, er gaat toch niets boven het monogame huwelijk. Misschien is de vrije liefde opwindender, maar als organisatievorm staat het monogame huwelijk op eenzame hoogte.
Johannes Tegendraedt