OVER CORRUPTIE GESPROKEN
Mijn neef Tegendraedt was in Indonesië om een fabriek te bouwen. De bouw dreigde vertraging op te lopen omdat de uit Japan geleverde machines niet door de douane kwamen. De ambtenaar legde de papieren van mijn neef steeds weer onder op de stapel omdat mijn neef geen smeergeld kon betalen, dat was door zijn hoofdkantoor in Nederland verboden.
De plaatselijke firma’s hadden geen moeite met een kleine tegemoetkoming. Zij wisten dat de ambtenaar een salaris verdiende waar niet van te leven viel en dat hij van dat kleine salaris bovendien nog een deel moest afstaan aan de man die hem het baantje had bezorgd. Zij vonden het trouwens logisch dat je iemand wat betaalde als hij zich voor je inspande.
Uiteindelijk heeft mijn neef wat betaald uit zijn zakgeld, waarna zijn machines de volgende dag waren ingeklaard.
In Rusland bestonden dertig jaar geleden nog geen rijke mensen, Toen werd er besloten dat de industrie geprivatiseerd zou worden. De aandelen in de te privatiseren bedrijven, zoals de olie- en de gasindustrie zouden voor een fractie van de waarde worden verkocht aan de mensen die er werkten. Helaas hadden de medewerkers weinig geld en ze konden slechts enkele aandelen kopen. De directeur van het bedrijf was ook niet rijk maar bevriend met de directeur van de staatsbank die een groot krediet verleende zodat onze directeur een zeer groot deel van de aandelen kon kopen. Natuurlijk kreeg de bankdirecteur een commissie, geen smeergeld! Toen korte tijd na de privatisering de prijs van de aandelen verdubbelde verkochten de arbeiders hun aandelen, naar later bleek aan hun directeur, die nog wel wat kon bijlenen. De prijs van de aandelen bleef stijgen en al spoedig was de eerste Russische miljardair geboren. Geen corruptie natuurlijk, alles strikt legaal.
Toen in Nederland de ABN bank werd verkocht streek de directeur tientallen miljoenen op, commissie natuurlijk. De aandeelhouders hadden geen bezwaar, ze kregen een goede prijs. Dat niet lang daarna Fortis, één van de kopers, aan deze aankoop failliet ging, waarbij het Algemeen Burgerlijk Pensioen Fonds honderden miljoenen verloor, was natuurlijk jammer.
Als je in de USA een leuke overheidsfunctie zoekt voor je dochter dan doe je een flinke storting in de partijkas van de regerende partij. Als je wetgeving vreest die heel schadelijk kan uitpakken voor je bedrijf, dan neem je een lobbyist in dienst, die met een ruim ‘representatiebudget’ naar Washington vertrekt om de afgevaardigden uit leggen dat aan die wet geen behoefte is. Alles legaal natuurlijk!
Terug naar onze douaneambtenaar. Ik vind dat we de splinter in andermans oog moeten laten voor wat hij is en ons concentreren op de balk in eigen oog.
We hoeven onze ideeën niet altijd op te dringen aan anderen. Eerst hebben we geprobeerd iedereen het christelijke geloof op te dringen, nu komen we zelf tot het inzicht dat je ook zonder kerk en geloof prima kan leven. Daarna zijn we de democratie gaan uitventen. Intussen weten we dat de partijdemocratie zoals wij die kennen vaak leidt tot onbeheersbare overheidsuitgaven. Daarna zijn we iedereen de rechten van de mens gaan opdringen, plichten heeft de mens kennelijk niet.
Een van de ‘rechten van de mens’ is bijvoorbeeld beschikken over schoon drinkwater. Merkwaardig genoeg zijn de mensen die dit ‘recht’ propageren dezelfde als zij die vinden dat de indianen in de amazone moeten blijven. Daar is het gewoon dat je water drinkt uit een rivier waarin ook wordt gewassen en waarin de behoeftes worden gedaan.
Veel van dit soort wensen wordt uitgedragen door ‘activisten’, mensen met te veel vrije tijd en te weinig opleiding, die zichzelf democraten noemen hoewel hun instelling eerder fascistoïde is. Zij weten dat ze gelijk hebben en om anderen van dit gelijk te overtuigen is alles geoorloofd.
Johannes Tegendraedt