Ik heb mijn Achillespees gescheurd, niet bij het voetballen, maar door een verkeerde stap bij het werk in ons tuintje. Bij het weer aan elkaar naaien in het ziekenhuis moet het een en ander fout gegaan zijn. Er kwam een ontsteking die onder het gips flink doorwoekerde. Niemand begreep waarom mij geen antibiotica werden voorgeschreven. Een bevriend chirurg had een antwoord, het is een ego kwestie zei hij. Op het moment dat een chirurg in een dergelijk geval antibiotica voorschrijft, geeft hij toe iets verkeerd gedaan te hebben.
Ik moest een maand in een rolstoel, waar ik vreselijk tegen opzag. Het is me erg meegevallen, ik kreeg de goede kant van mijn medemensen te zien. Mij volkomen onbekende jonge meisjes zeiden, opa, dat vond ik niet zo leuk, opa zullen we je duwen? Als ik de stoep op moest, dat is niet gemakkelijk met een rolstoel, waren er altijd sterke handen in de buurt die me hielpen en als ik ergens moest zijn waar een rij wachtenden stond ging ik altijd voor. En… mevrouw Tegendraedt vond het niet gênant om mij te duwen, althans te begeleiden want je kunt met de armen veel doen.
Ik denk dat het de directe confrontatie is met de mogelijkheid iets voor anderen te doen, maar het is niet alles goud wat er blinkt. In badplaatsen worden elektrische rolstoelen of scooters, bestemd voor de verhuur aan invaliden die vakantie hebben, gehuurd door opgeschoten jongens die daarmee de boulevards onveilig maken
Het geven van geld voor mensen in nood is veel minder bevredigend. Ik kijk naar mezelf. Vroeger gaf ik regelmatig aan het Rode Kruis, maar sinds ik weet dat de chef van deze organisatie in New York, 600 000 $ per jaar verdient doe ik dat niet meer.
Ik herinner mij dat er, toen mevrouw Tegendraedt en ik nog veel jonger waren, op de TV opgeroepen werd geld te geven voor de bouw van een weeshuis voor kinderen, die in zoveelste Afrikaanse oorlog hun ouders waren verloren. Ik heb toen gebeld en gezegd: stuur ons maar twee weeskinderen, we zullen ze lief hebben, voor ze zorgen en ze een goede opvoeding en opleiding geven.
Het bleek niet mogelijk, er moest ter plekke een weeshuis worden gebouwd en de kinderen zouden worden verzorgd en opgevoed door professionals.
Ik heb nog gezegd dat me die methode erg duur leek en dat wij het gratis zouden doen. Als u wilt helpen meneer verzoek ik u te storten, wij zorgen er dan voor dat het de kinderen goed gaat. Verder viel er niets te zeggen.
Daar komt nog bij dat de verantwoording voor de besteding van de gelden slecht geregeld is. Wij zijn dus geen klant bij giro 555 en de geld ophaal shows hebben ook niet onze belangstelling.
Wij zijn niet arm en we kunnen best wat missen. We proberen zelf te helpen daar waar dat kan. We kopen kunst van beginnende kunstenaars en we brengen grote zakken hondenvoer naar het door vrijwilligers geleide asiel. Mijn vader had uitgesproken ideeën over het geven. Hij vond dat iedereen moest geven al was het maar om het gevoel iets goeds gedaan te hebben te leren kennen. Maar hij vond het wegbrengen van kleding waarop je bent uitgekeken naar de inzamel acties geen verdienste. Je moest dingen die je mooi vond weggeven, dingen, die je daarna miste.
Mijn moeder was het daarmee helemaal niet eens. Ze zei tegen mijn vader: als ze allemaal zo hard werkten als jij, hadden ze helemaal geen hulp nodig. Bovendien gaat de helft van jouw verdienste naar de belasting en de mensen die zo nodig moeten worden geholpen betalen helemaal niets. Daarbij vergat ze even dat ze zelf helemaal geen inkomen had, ze vond het vanzelfsprekend dat mijn vader voor haar zorgde en haar verwende.
Johannes Tegendraedt