Veel Nederlanders vinden dat ze verzorgd moeten worden.
Onder zorg verstaan ze dan niet het kind of het kleinkind dat op bezoek komt en dan een helpende hand biedt, nee ze bedoelen zorg door mensen, die daarvoor door de gemeenschap betaald worden.
Bovendien heeft ieder zo zijn eigen ideeën over hoe hij verzorgd wil worden. Mijn oude tante werd regelmatig bezocht door een sociaal werkster die, zoals mijn tante zei, haar huwelijksproblemen bij haar uitstortte. Wat moet ik daarmee zei mijn tante, ik wou dat ze de vaat waste.
Mijn tante heeft de laatste zeven jaar van haar leven in verpleeghuizen doorgebracht waar ze op het laatst, als het personeel tijd had gevonden om haar aan te kleden, wat dommelde in een stoel. Ze kon haar kinderen niet goed meer uit elkaar houden en het bezoek verminderde. Haar verblijf moet meer dan een miljoen euro hebben gekost.
Het kan echter niet zo zijn dat de ene helft van de bevolking de andere helft verzorgt. Er moeten machines en voedsel worden geproduceerd, die voor een deel op de internationale markt worden geruild tegen olie die we niet hebben of sinaasappels die bij ons niet groeien.
In 2014 zullen de zorgkosten in Nederland waarschijnlijk de 100 miljard euro overschrijden, dat is ca 6000 euro per Nederlander Ter vergelijk, gemiddelde inkomen per inwoner is 22000 euro per jaar. Het zijn vooral de ouderen die duur zijn, boven 75 jaar meer dan 10000 euro per jaar. Willen we voor een oudere kankerpatiënt €50 000 aan medicijnen uitgeven om zijn lijden met een jaar te verlengen?, lijkt mij een terechte vraag.
Als je wilt bezuinigen moet je rekenen op grote weerstand niet alleen van de ontvangers maar ook van de verstrekkers. Voor velen van hen betekent bezuiniging ontslag of een lager inkomen.
Er wordt gezegd dat de zorg nu zakelijk georganiseerd is. De wijkverpleegster kost €68 per uur, daarvan krijgt ze zelf minder dan €10 in de hand. Mijn tante krijgt van de AWBZ een traplift, die ze nooit gebruikt omdat hij niet vlug genoeg gaat. Toch wil ze de traplift. Ik betaal toch niet voor niets zoveel premie en belasting, ik heb er recht op. Ze zou een traplift best zelf kunnen betalen. Maar als ze hem zelf moest betalen zou ze zeggen; wat moet ik met dat ding.
De wetgeving op het gebied van de zorg is intussen zo ingewikkeld geworden dat uitsluitend vakmensen er nog iets van begrijpen. Doeltreffend zijn de wetten niet want er is overal overconsumptie. Een van de redenen daarvoor is de overlapping in de bevoegdheid. De man die vaststelt dat je een stalen knie nodig hebt is ook de man die de stalen knie in je been zet en daaraan flink verdient.
Er is ook te weinig weerstand tegen mensen die zichzelf als zielig presenteren. Mijn oudoom Tegendraedt, die arts is, vertelde dat een patiënt op het spreekuur klaagde over pijn in de rug. Er was niets bijzonders vast te stellen en oom verdacht hem ervan te simuleren en dat hij niet zo van werken hield. Toch geen risico genomen en alles laten onderzoeken. Volgens mij mankeert u niets, zei oom ten slotte, waarom begint u niet halve dagen te werken. Daarvoor was de pijn te hevig zei de patiënt, hij wilde naar het ziekenhuis naar een orthopeed, daar had hij toch recht op?
Na een maand kreeg oom bericht van het ziekenhuis dat de patiënt door verschillende specialisten was onderzocht en dat er niets was gevonden. Volgens mijn oom waren de kosten intussen de 10 000 euro ruim gepasseerd.
Hij zei de patiënt op het spreekuur dat hij nu echt kon gaan werken, er viel verder niets te onderzoeken.
De patiënt ging niet werken, maar meldde zich bij een andere huisarts en toen begon het circus van voren af aan.
Johannes Tegendraedt