Into each life some rain must fall,
But too much is falling into mine.
Some folks can loose the blues in their hearts
But when I think of you, another shower starts.
De Amerikaan(se neger) die dit lied zingt is ‘blue’, hij of zij is een mistroostige stemming. De Nederlander die blauw is heeft, daarentegen, heel diep in het glaasje gekeken. Een Amerikaanse ‘blue movie’, een blauwe film, kennen we niet we noemen dat een pornofilm.
Nederlanders geloven wel, tegen beter weten in, dat de adel blauw bloed in de aderen heeft en iemand met een Maleis uiterlijk is een blauwe, hoewel er aan Maleisische mensen niets blauws is te ontdekken.
Rood is de kleur van ons bloed en de kleur van de liefde, een bos rode rozen maakt veel woorden overbodig. Niet toevallig dat socialisten en communisten deze kleur als hun partijkleur hebben gekozen. Ondanks deze slimmigheid heb ik steeds een grote afkeer gevoeld bij het zien van duizenden chinezen die opzichtig met het rode boekje van Mao liepen te zwaaien.
Geel tenslotte, is de kleur van de haat en is denk ik daardoor zo opvallend dat het vooral gebruikt wordt in veiligheidskleding.
De drie samen zijn angstaanjagend, tenminste, als je de vraag ‘Who is afraid of red, yellow and blue’ wilt geloven, de titel die Newman aan een serie van zijn schilderijen gaf. Newman behoorde met De Kooning en anderen toe aan een groep kunstenaars die hun kunst definieerden als: De universele abstracte kunst doordrenkt met de dramatiek, die ook in het leven zelf aanwezig is. Een mond vol als je bedenkt dat het schilderij uit die serie dat het stedelijk museum van Amsterdam voor veel geld kocht, door een ervaren huisschilder prima in een paar uur zou kunnen worden gemaakt, op dezelfde manier waarop Newman het heeft gemaakt. Het is voornamelijk groot en rood.
Een andere kunstschilder accepteerde het niet dat de gemeente wel kapitalen uitgaf voor deze rommel, maar zijn schilderijen niet wilde kopen en bewerkte het schilderij met een mes.
Sommige kenners beweerden dat het schilderij met scheuren mooier was dan zonder, net als moderne spijkerbroeken, maar de gemeente besloot het schilderij te laten repareren en wel door een firma die gespecialiseerd is in de restauratie van kunstwerken. Deze firma vroeg voor de reparatie 800 000 dollar.
Later bleek dat deze firma na het dichtnaaien van de scheuren het hele doek had overgeschilderd, wat onze huisschilder ook gedaan zou hebben en dat ze om vlugger vort te doen niet een kwast hadden gebruikt maar een roller. Een dergelijke reparatie zou bij onze huisschilder niet meer dan 800 dollar hebben gekost.
Wie over kleur spreekt kan niet voorbij aan zwart en wit. Samen staan ze voor kort door de bocht, iemand die zwart/wit denkt heeft gebrek aan nuance in de manier waarop hij naar zijn omgeving kijkt. Zwart en wit zijn beide geen echte kleur. Het witte licht zoals we dat van de zon ontvangen is een mengsel van letterlijk alle kleuren van de regenboog. Voorwerpen krijgen hun kleur doordat ze sommige kleuren uit het witte licht absorberen, opnemen en omzetten in warmte en andere kleuren reflecteren; een blauw voorwerp absorbeert alle kleuren behalve blauw. Een wit voorwerp reflecteert alle kleuren en absorbeert niets.
Ten slotte nog iets over zwart. Zwart is geen kleur, maar het ontbreken van kleur. Een zwart voorwerp absorbeert al het licht dat er op valt en reflecteert niets. In de zon wordt een zwart voorwerp dus veel sneller warm dan een wit. En daarom is een zwartkijker iemand die alle leuke dingen die op hem of haar afkomen absorbeert, maar er komt nooit iets leuks uit.
Johannes Tegendraedt